Żywa woda – fakt czy mit?
Określenie „żywa woda” znane jest od tysiącleci. Pojawiało się w legendach, baśniach, ludowych przekazach, a nawet w tekstach biblijnych. Oznaczało najczęściej mityczną substancję zdolną zapewnić zdrowie, nadludzką siłę i długowieczność. Według aktualnego stanu wiedzy taka ciecz nie istnieje. Żywa woda pozostaje jednak ideą, z którą nadal można spotkać się w literaturze czy w kinie. Najprawdopodobniej właśnie dlatego, że owo pojęcie tak mocno zakorzenione jest w naszej świadomości, ostatnimi laty często wykorzystywane jest do celów marketingowych.
Co to jest żywa woda?
Dzięki rozwojowi nauki i postępowi technologicznemu ludzie opanowali wiele metod przetwarzania naturalnych zasobów tak, by lepiej mogły spełniać ich potrzeby. Współcześnie potrafimy uzdatniać wodę z niemal dowolnego źródła, podnosić jej walory smakowe czy wzbogacać skład mineralny. Jednym z interesujących odkryć dotyczących zmiany właściwości wody jest jej jonizacja w procesie elektrolizy, czyli pod wpływem działania napięcia elektrycznego, które powoduje rozdzielenie jej cząsteczek na jony o wartości ujemnej (OH-) i dodatniej (H+).
W wyniku elektrolizy można uzyskać wodę z przewagą jonów ujemnych, czyli o odczynie zasadowym (inaczej wodę alkaliczną) oraz wodę z przewagą jonów dodatnich, czyli kwaśną. Jak nietrudno się domyślić, substancje te mają różną charakterystykę i w odmienny sposób wchodzą w reakcje z otoczeniem. Inaczej też oddziałują na ludzki organizm. Według różnych doniesień woda alkaliczna ma wręcz zbawienny wpływ na zdrowie, dlatego przylgnęło do niej określenie „żywa woda”.
Czym różni się woda żywa i martwa?
Żywa i martwa woda różnią się już własnościami fizycznymi, jakie można zaobserwować tuż po zakończeniu procesu elektrolizy. Pierwsza ma mleczny odcień, mydlany posmak i aromat. Druga, czyli woda martwa, ma zaś zapach chloru i żółtawy kolor. Ze względu na wysokie natlenowanie (związane z niskim potencjałem wodoru) może nawet zawierać bąbelki. Im niższy jest odczyn martwej wody, tym bardziej wydaje się kwaśna w smaku. Pod mikroskopem można dostrzec, że klastry (skupiska cząsteczek) wody żywej są mniejsze niż wody martwej.
Jak wiadomo, woda z naturalnych źródeł nie składa się wyłącznie z cząsteczek H2O. Znajduje się w niej wiele innych substancji, głównie soli mineralnych. Pod wpływem działania elektrod kationy, czyli obecne w wodzie jony magnezu, wapnia, sodu i potasu, trafiają do wody żywej, a aniony – jony chloru, siarki, fosforu i wodoru – do wody martwej. To zjawisko także nie pozostaje bez wpływu na właściwości obu rodzajów wody uzyskanych w procesie elektrolizy. Co jednak najistotniejsze, w wodzie zasadowej jest dużo mniej tlenu w stosunku do wodoru, a w kwasowej – odwrotnie.
Jakie właściwości ma woda żywa?
Ze względu na swoją specyficzną budowę chemiczną woda alkaliczna ma właściwości, które korzystnie wpływają na organizm człowieka. Przeprowadzono wiele doświadczeń, które wprawdzie nieczęsto miały charakter rzetelnych badań naukowych, ale ich rezultaty zostały przyjęte entuzjastycznie. Zasadową wodę okrzyknięto remedium na wiele problemów zdrowotnych. Przylgnęło do niej używane od wieków określenie „żywa woda”. Zapewne właśnie dlatego zaczęto przypisywać jej jeszcze więcej cudownych, niemalże metafizycznych właściwości.
Wbrew obiegowym opiniom woda alkaliczna nie jest lekarstwem na „zakwaszenie organizmu” (także modne obecnie, choć pseudonaukowe pojęcie), choroby sercowo-naczyniowe, nowotwory i depresję. Nie ma też uporządkowanej struktury (bo przecież jest cieczą!), dzięki której rzekomo lepiej przystaje do budowy komórek ciała, skutkiem czego może je lepiej nawadniać. Bez wątpienia jednak żywa woda ma duży potencjał antyoksydacyjny (ujemny potencjał redoks) ze względu na wysoką zawartość wodoru, który łączy się z niszczycielskim tlenem z wolnych rodników.
Dzięki silnym właściwościom przeciwutleniającym woda alkaliczna służy profilaktyce schorzeń, których przyczyną jest niszczenie składników komórek (np. DNA). Należą do nich m.in. choroby nowotworowe i neurodegeneracyjne. Ze swoim potencjałem redoks woda żywa ma też korzystny wpływ na ciśnienie krwi, przemianę materii czy układ immunologiczny. Warto zauważyć, że elektroliza oczyszcza wodę pitną z wielu niepożądanych w nadmiarze substancji (np. chloru), a jednocześnie łatwo wzbogacić ją o cenne dla zdrowia pierwiastki, takie jak magnez czy wapń.
Do czego może się przydać martwa woda?
Skoro żywa woda ma tak cenne właściwości, to czy woda martwa jest ich pozbawiona, na co może wskazywać jej potoczna nazwa? Nic podobnego! Woda o niskim pH jest zdatna do picia, ale niezbyt smaczna. Znakomicie jednak nadaje się do innych zastosowań. Ze względu na wysoką zawartość tlenu ma silne właściwości antyseptyczne. Można wykorzystywać ją do celów kosmetycznych czy płukania chorego gardła. Świetnie sprawdza się także jako środek czystości. Dobrze dezynfekuje myte powierzchnie i nie pozostawia na nich nieestetycznych smug.
Jak zrobić wodę alkaliczną?
Na temat wody alkalicznej krąży wiele mitów, więc musimy podchodzić z dużą rezerwą do publikacji na temat jej zastosowań. Niemniej jednak warto ją pić, jednocześnie korzystając z walorów jej produktu ubocznego, jakim jest woda o kwaśnym odczynie. Choćby dlatego zamiast kupować dość drogą butelkowaną wodę alkaliczną z naturalnych źródeł, lepiej przygotować ją samodzielnie, uzyskując oba rodzaje wody. Nie powinniśmy jednak przeprowadzać elektrolizy tzw. domowymi sposobami, bo to mało wydajne i dość niebezpieczne.
Na rynku dostępne są specjalistyczne wysokiej klasy jonizatory do domowego użytku. Mają one postać dzbanków czy bidonów albo systemów podłączanych na stałe do baterii kuchennej. W zależności od stopnia zaawansowania, urządzenia takie mogą nie tylko poddawać wodę kranową elektrolizie, ale też filtrować ją (równie skutecznie jak dobre filtry węglowe), poprawiać jej walory organoleptyczne, a nawet wzbogacać o cenne dla zdrowia minerały, takie jak magnez, wapń czy potas. Polecamy wkład liniowy redox od polskiej marki FitAqua z naszej oferty!
